Waarom een zoutwaterkas landbouw overal mogelijk maakt
De kassen zijn ontworpen door onderzoekers aan de Aston University in Birmingham. Het complex voor duurzame landbouw bestaat uit een kassencomplex, een waterpomp en een ontziltingsinstallatie die geheel zelfvoorzienend zijn. De apparatuur haalt de elektriciteit uit een zonnepaneleninstallatie.
Het opgepompte zeewater wordt ter plekke ontzilt. Het zoete water is bestemd voor irrigatie. Een verstuiver sproeit kleine hoeveelheden zeewater het kassencomplex. Daar vormen de waterdruppels een vochtig klimaat, dat voorkomt dat de gewassen via hun bladeren te veel vocht verliezen.
Ook voor het overgebleven zout is een bestemming gevonden: de boeren gebruiken het als keukenzout en als conserveringsmiddel.
Voedselzekerheid
Het project is een samenwerkingsverband tussen de Aston Universiteit, de Gollis University in Somaliland en het bedrijf Seawater Greenhouse, dat het project leidt. De kassen komen te staan op verschillende plaatsen in Somaliland langs de Golf van Aden.De temperatuur kan er oplopen tot ver boven de 40 graden Celsius. Daardoor is de voedselzekerheid in de regio laag.
Volgens de onderzoekers maakt de zoutwaterkas duurzame landbouw mogelijk op de heetste en droogste plaatsen op aarde, zonder beslag te leggen op kostbaar zoet water. De vraag naar de kassen neemt door de groeiende wereldbevolking snel toe, verwacht onderzoeksleider Philip Davies van Aston.
Tegen 2050 moet de wereldwijde opbrengst uit de landbouw met 60 procent zijn gestegen om voedseltekorten te voorkomen.
Bron: Duurzaam Bedrijfsleven