Het Jura-tijdperk werd gedomineerd door dinosaurussen, coniferen en varens. Maar ongeveer 140 miljoen jaar geleden, aan het begin van het Krijt-tijdperk, verschenen bloeiende planten op het toneel en namen zij elke hoek van de planeet over. Deze plotselinge bloei van de planeet bedreigde de evolutietheorie van Darwin die een geleidelijk proces beschrijft. Hij noemde het ‘een afschuwelijk mysterie’.
Nu biedt een nieuwe, in het tijdschrift PLOS, gepubliceerde studie door Kevin Simonin van de San Francisco State University en Adam Roddy van de Yale University in de VS, een verrassende verklaring: bloeiende planten waren zo succesvol en divers doordat ze hun genomen hadden verminderd.
Dat betekent dat ze compactere cellen konden maken, ‘als kleinere Lego-blokken’, schrijft Simonin. Door de vele ademende poriën (stomata) in hun bladeren en dicht vertakte aderen konden bloeiende planten drie keer zo snel op fotosynthese reageren als varens en daardoor veel sneller groeien.
"Dat konden ze natuurlijk niet zonder de infrastructuur," zegt Tim Brodribb van de University of Tasmania in Australië, niet betrokken als onderzoeker in de genoemde studie maar zelf ook onderzoeker naar de evolutie van planten. "Hierdoor konden ze de planeet overspoelen."