In de tuinbouwsector is een breed scala aan standaarden beschikbaar om de broeikasgasemissies van een product of een bedrijf te bepalen. Er zijn echter geen geaccepteerde richtlijnen voor de aanpak van de reductie en vastlegging van broeikasgasemissies gerelateerd aan landgebruik en carbon offsets in de tuinbouwsector. Dit maakt claims in de tuinbouwsector vaag en inconsistent onderbouwd, stellen onderzoekers van Wageningen University & Research bij publicatie van een factsheet.
Factsheet
In het kader van de PPP HortiFootprint heeft Wageningen Economic Research een factsheet uitgebracht over carbon accounting in de tuinbouwsector. De factsheet legt uit wat carbon credits, broeikasgasemissiereducties en -vastleggingen gerelateerd aan landgebruik zijn en hoe deze in de tuinbouwsector kunnen worden verantwoord. Ook wordt informatie gegeven over methoden en regelgeving.
De onderzoekers stellen dat ‘carbon credits en carbon reductie en -vastleggingen binnen de waardeketen sterk op elkaar lijken, maar verschillen wat betreft reikwijdte, eigendom, effect, verhandelbaarheid en methode van kwantificering’. Zij voegen daaraan toe dat ‘op de vrijwillige koolstofmarkt geen minimumkwaliteitsniveau van carbon credits kan worden gegarandeerd en dat tuinbouwbedrijven hun eigen due diligence-proces moeten uitvoeren of ze gebruik kunnen maken van een certificeringsnorm.’
Het gebruik van een geharmoniseerde aanpak voor het verantwoorden van koolstofemissies en koolstofcompensaties in de tuinbouw is essentieel voor het creëren van een gelijk speelveld voor bedrijven in de tuinbouwsector en voor eerlijke vergelijkingen tussen producten, vinden de onderzoekers. "De tuinbouwsector heeft dringend behoefte aan een dergelijke methodologie, in het licht van de toenemende vraag van klanten en consumenten in de toeleveringsketen."
Andere richtlijnen voor tuinbouw
Naast deze eisen van de markt publiceert de Europese Commissie verschillende initiatieven die gevolgen hebben voor de tuinbouwsector en betrekking hebben op de wijze waarop milieu-informatie (bv. claims, labels) moet worden bekendgemaakt. Veel van deze initiatieven zullen naar verwachting regels bevatten over de carbon credits: Green Claims initiative (GCI), Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) en het voorstel voor een verordening inzake een EU-certificering voor koolstofvastlegging.
De onderzoekers zien dat methoden en regelgeving een voorkeur geven aan een duidelijke hiërarchie voor het omgaan met koolstofcompensaties: te beginnen met zoveel broeikasgassen reduceren als nodig is om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5°C. Koolstofcompensaties kunnen dan worden beschouwd als een tijdelijke oplossing voor het geval de emissies niet in overeenstemming zijn met het 1,5°C-traject. Als koolstofcompensaties worden overwogen, wordt duidelijk de voorkeur gegeven aan verwijderings credits (bv. koolstofvastlegging in de bodem) boven reductie-/vermijdings credits (bv. projecten voor hernieuwbare energie of bebossing). Voorts ziet het ernaar uit dat volgens de (aankomende) methoden en regelgeving koolstofcompensaties:
- afzonderlijk moeten worden gerapporteerd
- niet worden opgenomen in de inventaris van broeikasgassen
- niet mogen worden gebruikt om claims te maken.