Tholen - De ambitie was mooi. Een groot glastuinbouwbedrijf in de polder De Wilde Veenen, ten noorden van Moerkapelle. Een tuinder die daar drie percelen kocht, sloopte alvast de bestaande kassen om ruimte te maken voor nieuwbouw. Maar toen hij in 2005 een vergunning aanvroeg voor de bouw van een 3,3 hectare kas, ging het mis.
De gemeente vertelde hem dat er volgens het destijds geldende bestemmingsplan niet meer dan 2,5 hectare aan kassen per bedrijf mochten worden gebouwd. Voor grootschalige kassenbouw is er plaats in de Zuidplaspolder, de Wilde Veenen moest een 'open karakter' behouden. Een bezwaar en een gang naar de voorzieningenrechter volgde, maar zonder resultaat. Het leek erop dat de tuinder de verkeerde polder had uitgekozen om een groot bedrijf op te zetten.
Vijf hectare
Een nieuw plan werd gesmeed. Twee aparte locaties van 2.5 hectare moest volgens de adviseur van de tuinder wel lukken. Hij sprak daarover met de wethouder en een ambtenaar, die positief op de plannen reageerden. Toen de vergunning voor deze 5 hectare toch werd afgewezen, adviseerde de ambtenaar om scheiding tussen de twee bedrijven aan te brengen. Dan zou het wel mogelijk zou zijn.
Later werd er vergunning verleend voor de bouw van 2,4 hectare kas, maar daar maakte de tuinder geen gebruik van. In 2010 trok de Rabobank de financiering in, waarop de tuinder het bedrijf beëindigde.
Schadevergoeding
Hij stapte naar de rechter met het verwijt dat de gemeente hem schadevergoeding moest betalen, omdat hem was toegezegd dat hij 5 hectare zou kunnen bouwen. Maar weer ving de tuinder bot. Volgens de gemeente was er helemaal geen toezegging gegeven. En ook de verklaring van een oud-Rabobankdirecteur die bij de gemeente 'een positieve intentie vernam om mee te werken aan het project', mocht niet baten.
Ook het Hof vindt dat de verklaringen van de tuinder en de bankdirecteur onvoldoende bewijs zijn voor een toezegging. "Enthousiast zijn over de plannen en een positieve intentie is niet hetzelfde als een toezegging dat de vergunning zal worden verleend", legt het Hof uit.
't Is zuur maar helaas, de schadevergoeding voor dit alles kan de tuinder op zijn buik schrijven. Daarentegen wordt hij veroordeeld tot betaling van de proceskosten.