Droogbloemen zijn terug van weggeweest. Zo'n 25 jaar geleden was de markt van droogbloemen ‘booming’ en bereikte zijn top in 1995. Daarna liep de belangstelling drastisch terug. Twee à drie jaar geleden begon de vraag naar droogbloemen plots weer toe te nemen. Hier in het kort hoe het productieproces van droogbloemen in zijn werk gaat.
Het produceren van droogbloemen en grassen is een complex en arbeidsintensief proces, waar veel specialisme en ervaring bij komt kijken. Ook het weer speelt een belangrijke rol.
Zaden met de juiste kiemkracht, daar begint het mee. Eenmaal gevonden en aangekocht, kunnen de kwekers zaaien. Vaak gebeurt dit nog handmatig met behulp van zaaimachientjes. De bloemen zaait men in het vroege voorjaar. Producten zoals tarwe, haver en gerst, ook wel ‘wintertarwe´ genoemd, worden voor de winter gezaaid.
De oogst van deze producten vindt in mei machinaal plaats. Speciaal ontwikkelde machines snijden de wintertarwe en bundelen ze in bossen. Tussen juni en augustus, afhankelijk van het weer, volgt de oogst van de “koude” grond: de bloemen. Vele soorten worden nog handmatig geoogst met een sikkel, zoals Rhodante en Acrolineum. Andere soorten, zoals Delphineum en Helichrysum, worden per steel gesneden en in bossen verwerkt.
Daarna worden de bossen verse bloemen en grassen aan pennen geregen en ondersteboven gehangen aan karren. Hierdoor blijven ze recht na het drogen. De volgeladen karren gaan de droogcellen in met een temperatuur van circa 100°C. Ventilatoren en een ingenieus afzuigsysteem halen hier het vocht uit de producten.
Na het drogen laat men de producten een aantal dagen staan om het aanwezige vocht in de lucht weer in de bossen te laten trekken. Hierdoor zijn ze minder breekbaar en beter geschikt om verder verwerkt of ingepakt te worden.
Het eindresultaat is een bewerkelijk maar exclusief product met een zweem van nostalgie.
Meer informatie:
Adomex
https://www.adomex.nl/
office@adomex.nl